ชื่อเรื่อง การจัดการเรียนรู้บูรณาการอัตลักษณ์วิถีเพื่อส่งเสริมพัฒนาทักษะชีวิตและทักษะอาชีพให้กับนักเรียนในกิจกรรมชุมนุม โดยใช้รูปแบบ SUEBSAN Model โรงเรียนทาขุมเงินวิทยาคาร
ผู้วิจัย วัชรพงษ์ พิริแก้ว
ปีการศึกษา 2567
วันที่เผยแพร่ 15 สิงหาคม 2567
บทคัดย่อ
จากการจัดการเรียนรู้บูรณาการอัตลักษณ์วิถี
เพื่อส่งเสริมพัฒนาทักษะชีวิต และทักษะอาชีพให้กับนักเรียนในกิจกรรมชุมนุม
โดยใช้รูปแบบ SUEBSAN
Model โรงเรียนทาขุมเงินวิทยาคาร มีหลักการใช้แนวคิดและทฤษฎี
ในเรื่องปัจจัยนำเข้าส่งผลต่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ 4m
และหลักการบริหารโดยใช้วงจรคุณภาพ PDCAA เป็นการต่อยอดความยั่งยืน
(A = Accredited System ) คือความต่อเนื่องยั่งยืน ได้แก่
การเผยแพร่ประชาสัมพันธ์ จัดเวทีวิชาการ เสวนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ขยายผล
สร้างเครือข่าย เกิดเจตคติในการ สืบทอดอย่างยั่งยืนของรูปแบบการจัดการเรียนรู้
ดำเนินการจัดการเรียนรู้บูรณาการในกิจกรรมชุมนุมเป็นไปตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน
ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ
และเป็นไปตามหลักสูตรของสถานศึกษาที่มุ่งเน้นพัฒนานักเรียน ตามความต้องการ
ความสนใจ มีการวิเคราะห์ ผู้เรียน หลักสูตร กำหนดจุดประสงค์การเรียนรู้ กำหนดกรอบของเนื้อหา
มีการใช้แหล่งเรียนรู้ในชุมชนเป็นฐาน รวมทั้งปราชญ์ในชุมชนร่วมพัฒนานักเรียนอย่างมีส่วนร่วม
โดยใช้กระบวนการจัดกิจกรรม ลงมือปฏิบัติในรูปแบบของการจัดการเรียนรู้ Active Leaning
การจัดการเรียนรู้บูรณาการอัตลักษณ์วิถีส่งผลให้นักเรียนเกิด
สมรรถนะสำคัญ คือ ความสามารถด้านการสื่อสาร
ถ่ายทอดองค์ความรู้ที่ได้รับให้กับเพื่อน ต่อยอดเป็นแกนนำในการอนุรักษ์อัตลักษณ์วิถีของโรงเรียน
มีความสามรถด้านการคิดสร้างสรรค์ผลงาน ความสามารถในการแก้ไขปัญหา ความสามารถในการใช้ทักษะชีวิต
และการใช้เทคโนโลยี มีผลสำเร็จที่เกิดขึ้นอย่างเป็นรูปธรรม
จากการเข้าร่วมกิจกรรมกับชุมชนในระดับอำเภอ ทั้งหน่วยงานภายนอก และหน่วยงานภายใน
จนได้รับรางวัลเชิงประจักษ์ ส่งผลให้นักเรียนเกิดเจตคติที่ดีต่ออัตลักษณ์วิถี
ไม้แกะสลักของดีโรงเรียนทาขุมเงินวิทยาคาร และเป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างแรงบันดาลใจทางเลือกในการประกอบอาชีพในอนาคต
ตอบโจทยืความต้องการ สืบสานภูมิปัญญาของบรรพบุรุษไม่ให้สูญหายไปจากท้องถิ่น ชุมชน
ปัจจัยที่มีส่วนในการจัดการเรียนรู้บูรณาการอัตลักษณ์วิถี
จนบรรลุตามวัตถุประสงค์ คือองค์ประกอบจากการได้รับความร่วมมือของปราชญ์ชุมชน
ภาคีเครือข่ายที่ให้โอกาสและการสนับสนุน อีกทั้งแหล่งเรียนรู้ที่มีอยู่ในชุมชน
ส่งผลให้นักเรียนเรียนรู้ได้อย่างสมบูรณ์เป็นรูปธรรม จากการสร้างประสบการณ์การลงมือปฏิบัติด้วยตนเอง
จึงเป็นการสร้างองค์ความรู้และประสบการณ์ที่ยั่งยืน